We kennen het beeld allemaal: de instructies in het vliegtuig op het moment dat de zuurstofmaskers naar beneden vallen. De instructies voor ouders met kinderen zijn duidelijk. Eerst doe je als ouder het eigen zuurstofmasker op en daarna help je je kind. De boodschap die er achter zit: je kunt pas een ander helpen als het eerst goed met jezelf gaat. Makkelijk toch?!
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar zelf vind ik het niet zo gemakkelijk. Mijn natuurlijke neiging is toch om mijn aandacht eerst op de ander te richten om te kijken hoe het die vergaat. Terwijl ik in die tijd ik allang mijn eigen zuurstofmasker op had kunnen zetten.
Ik doe dit niet alleen bij mijn eigen kinderen, maar ik moet bekennen dat het zelfs een subtieler patroon is. Ga ik wandelen, dan kijk ik altijd éérst of ik nog telefoontjes te doen heb. Zo combineer ik het nuttige met het aangename. Als ik een uurtje afspraakvrij ben, dan kijk ik éérst naar mijn mailbox of raadpleeg ik mijn WhatsApp om te kijken of er nog iemand dringend mijn hulp nodig heeft. Of in het weekend toch ook weer de verplichting voelen om te zorgen dat het huis schoon en opgeruimd is, terwijl ik het liefst iets voor mezelf had willen doen.
Dat knagende stemmetje dat ons toch altijd weer toefluistert dat de plicht roept, dat anderen je nodig hebben en je nu eenmaal die afspraak hebt gemaakt en ‘m nu dus ook na moet komen. De afgelopen weken heb ik dat stemmetje uiteindelijk een paar keer genegeerd, ‘gezegd’ dat ik nu eerst zelf aan de beurt was. Dus heb ik vergaderingen voor de voetbal afgezegd en heb ik een gezinsuitje laten schieten om vervolgens te gaan wandelen, slapen, lezen of niksen. En het bizarre was: ik had het nodig. Mijn accu was leeg of in de metafoor te blijven: mijn zuurstof was nihil. En daarmee heb ik het dus te ver laten komen. Hoe kun je anderen nog van dienst zijn als je zelf aan het wankelen bent? Niet dus.
Mijn les is om het zuurstofmasker meteen op te zetten zodra het valt. Meteen voor mezelf gaan zorgen zodra ik merk dat ik vastloop. Want daarmee help ik een ander dus ook. De graadmeter is mijn eigen energie. Word ik blij van wat ik doe of doe ik de dingen op de automatische piloot? Als dat laatste het geval is, loop ik langzaam leeg. Luisteren naar je lichaam en je energiebalans voelen, zijn voor mij essentieel. Heb ik mijn les nu geleerd? Voor nu wel, maar ik denk dat ik het beeld van de zuurstofmaskers nog vaker nodig zal hebben voordat ik het helemaal in de vingers heb.
Herken jij bij jezelf de situaties dat je energiemeter je een waarschuwing wil geven? Reageer jij op zo’n manier dat je aan jezelf werkt en daarmee ook je omgeving helpt?
Ik help je graag te luisteren en handelen naar de signalen.
