Zo aan het eind van het jaar blik ik graag terug. Ik kijk elk jaar terug op het jaar dat is geweest en dat heb ik ook dit jaar gedaan. Het ene jaar is het andere niet en 2020 was voor mij (en wellicht ook voor jou) een transformerend jaar.
Mijn gedachten gleden dit keer niet alleen terug naar het afgelopen jaar, maar ook naar een andere periode in mijn leven die vormend voor me is geweest: mijn studiejaar in Umeå, Noord-Zweden. Het was een jaar waarin ik volledig op mezelf was aangewezen en ik mezelf opnieuw heb uitgevonden of misschien wel hervonden. Het mooie is evenwel, zoiets doe je nooit alleen.
Ik zie mezelf nog staan… met alleen een rugzak stapte ik in de vrachtwagen die me naar Stockholm bracht. Van daaruit nam ik een binnenlandse vlucht naar Umeå, verder was mijn bestemming onbekend. Toen ik vertrok uit Nederland was mijn woonadres nog niet bekend; dat kreeg ik pas bij aankomst te horen. In die tijd hadden we geen draagbare telefoons en voor een computer moest ik naar de universiteit. De langeafstandsverbinding verliep via brieven en sporadisch een collect call telefoongesprek met het thuisfront.
Umeå, 600 km noordelijk van Stockholm gelegen, is een universiteitsstad. Toch was ik de enige Nederlandse student in dat jaar. In Groningen had ik nog het comfort van huisgenoten die ik kende van de middelbare school; in Umeå was alles nieuw. Ik kende er niemand, en ook al studeerde ik Zweeds en had ik eerder 6 weken in Zuid-Zweden gewerkt, op zo’n moment word je pas echt op jezelf teruggeworpen. Gelukkig belandde ik in een studentenhuis, volgde ik een studie en ging ik volleyballen. Stukje bij beetje kreeg ik dus vrienden. Mensen die voor me klaar stonden en bij wie ik terecht kon als ik het moeilijk had, want die momenten had ik. Mijn oma overleed terwijl ik daar woonde en er waren momenten van eenzaamheid vanwege de cultuurverschillen die steeds duidelijker werden. Ook de donkerte en de soms erbarmelijke weersomstandigheden zorgden in de winter voor veel binnen zitten als je niet oppast.
Naast dat ik veel ben gaan wandelen, heb ik er bewust voor gekozen te investeren in vriendschappen en in hulp vragen als ik het moeilijk had. Die les heb ik de rest van mijn leven onthouden en heb ik ook in 2020 weer toegepast. Het is gemakkelijk in je schulp te kruipen als je je kwetsbaar voelt, maar de beloning is zoveel groter als je de kwetsbaarheid toont en de moed hebt om hulp te vragen. Want alleen is maar alleen en samen kun je zoveel meer!
Durf je hulp te vragen en te investeren in je eigen ontwikkeling? Ik help je graag.
Je kunt me bellen (06-51 58 61 47) of mailen via ingrid@innerstrengths.nl.
Groetjes van Ingrid
