Als Friese, niet voetballende, vrouwelijke bestuurder sta je in elk gesprek meteen met 0-3 achter. Want ja, ik heb geen Zutphense roots en voetballen kan ik niet (is levensgevaarlijk voor mijzelf en de tegenstander, dus ik weiger pertinent). Het vrouw-zijn in de voetbalwereld hoef ik niet uit te leggen, lijkt me. Dus hoe kan het dat ik serieus word genomen als bestuurder?
Het eerste antwoord is even simpel als waar, maar riekt naar arrogantie. En dat antwoord luidt: ‘omdat ik daar de capaciteiten voor heb’. Mijn talentprofiel en leiderschapsprofiel ondersteunen dat, dus ik durf het hier wel hardop te stellen. Ook de feedback die ik krijg vanuit mijn club, bevestigen dat.
Prachtig, en fijn voor mijn ego, maar dan ben je er nog niet. Laten we zeggen dat ik de score terug heb gebracht tot 1-3. Er is namelijk meer nodig dan het hebben van de capaciteiten alleen.
Juist omdat ik niet beschik over de clubachtergrond is het cruciaal om wel de verbinding te hebben met de echte AZC’ers. Gelukkig is onze voorzitter er zo eentje én met hem kan ik goed door een deur. Sterker nog, we bellen regelmatig, klankborden bij elkaar en de één doet niks zonder de ander. Sommigen zeggen misschien wel: ‘dat zijn twee handen op één buik’. In bestuurderstermen zou je kunnen zeggen dat er sprake is van een complementaire samenwerking.
En daarmee sla ik twee vliegen in één klap en trek ik meteen de stand recht. Ik werk namelijk aan draagvlak door me te verbinden met clubmensen én ik werk aan samenwerking. Want besturen doe je nooit alleen. Zelfs niet als je in je eentje aan de top staat. Je kunt het namelijk niet alleen.
Mocht je nu denken dat ik ga voor de winst? Dan heb je het mis. Ik koers in mijn bestuurswerk het liefst op een gelijkspelletje. Een win-win noem ik dat.
