Naast mij hoor ik een zucht en verderop klinkt een ‘oh ja, dat hadden we ook nog’. Ineens lijkt er een tweedeling in de zaal te zijn. De ene groep houdt de adem in en is nieuwsgierig naar wie wint. De andere groep kijkt min of meer plichtmatig en gaat het liefst verder met wat hij aan het doen is.
Ik heb het hier over de uitreiking van de trofee van de speelster van het jaar tijdens het voetbalgala. Daar kijkt een deel van de aanwezigen nog altijd anders naar dan naar de trofee voor de speler van het jaar. Klopt toch?
Het is typerend en staat symbool voor hoe we tegen vrouwenvoetbal in het algemeen aankijken. En dat vind ik jammer en een enorm gemiste kans.
Want als je goed kijkt, dan zie je bij verreweg de meeste vrouwen(prof)teams aanvallend voetbal. Geen tikkie terug of balletje rondspelen, maar gericht op de goal. Bovendien is er minder sprake van gezeur, van overtredingen en van negatief voorbeeldgedrag.
Kijken we dan nog ietsje verder, dan zie je dat er op de tribunes bij bijvoorbeeld de Oranjeleeuwinnen ook iets anders gebeurt. Meer jeugd, meer gezelligheid op een positieve manier en vooral minder gedoe.
Dus verdienen de vrouwen niet alleen ons respect, maar ook een eerlijke kans op wat we van het vrouwenvoetbal kunnen leren. Zo krijgen we meer onderlinge wisselwerking en halen we het beste uit beide werelden. Ik denk dat het voetbal in zijn totaliteit er beter van wordt.
Iets voor AZC?
