De topper Ajax-PSV eindigt in 1-2 en dat zonder PSV-fans. Ik zat voor de tv en hoopte op voetbalspektakel. Ik zag opstootjes, verhitte testosterontypes en slechte verliezers. En dat heet dan een topper te zijn. Wat een deceptie.
In de week ervoor had ik me al verbaasd over Arne Slot, de toch zo keurig ogende trainer van Feyenoord. Heftig gebarend en tierend langs de lijn bij een vermeende verkeerde beslissing van scheids- of grensrechter. Daarin staat hij helaas niet alleen.
Kijk naar een willekeurige voetbalwedstrijd op tv en zie de misbaar, het vragen om kaarten en het ‘faken’ van blessures. De rechtvaardiging zit ‘m in: alles voor de overwinning. Ik vind het stuitend.
Nog stuitender vind ik het gemak waarmee het vergoelijkt wordt na afloop. Ach, in het vuur van de strijd, je weet wel en we knijpen een oogje dicht. Spelers, trainers, commentatoren en verslaggevers; de meesten lachen het weg of bagatelliseren het kapot.
En dan proberen we bij lokale voetbalclubs (jonge) vrijwilligers te werven als scheidsrechters of ouders te enthousiasmeren om ook eens te vlaggen?! Is het gek dat daar bijna niemand meer voor te vinden is?
Al dat slechte voorbeeldgedrag op de profvoetbalvelden doet slecht voorbeeld volgen op de amateurvelden. De KNVB propageert bij de pupillen samen voetballen, zonder selecteren. Geen prestatievoetbal, maar samenspelen en plezier beleven staan voorop. Goed initiatief! Het is alleen is te hopen dat al die jeugdige voetballers geen tv kijken, want het een valt niet met het ander te rijmen.
Eerlijk, de moed zakt me op dit soort momenten in de schoenen. Het voelt als lokale voetbalbestuurder met Fair Play en vrijwilligersbeleid in de portefeuille als dweilen met de kraan open. Soms denk ik wel eens; zal ik dan toch de overstap naar de korfbal of rugby overwegen. Dat duurt nooit lang, want ik ben te veel wereldverbeteraar én te veel voetballiefhebber.
Maar dit moest ik wel kwijt; ook al is het maar één druppel op een gloeiende plaat.
