In de voetbal kennen we de winterstop. Die periode duurt meestal één tot anderhalve maand. Er wordt dan niet gevoetbald en zelfs een paar weken niet getraind. Alles ligt stil.
Mijn winterstop op LinkedIn duurde langer dan anderhalve maand. Ik denk dat anderhalf jaar eerder in de buurt komt. Soms gebeuren er meerdere dingen tegelijk in je leven die extra aandacht vragen. Zo was dat ook voor mij.
Het gevolg was dat ik mijn vrijwilligerswerk op een laag pitje heb gezet, mijn inspiratie voor de columns opdroogde en ik niet meer schreef. Jammer, want ik schrijf zo graag.
Nu ben ik er weer.
Helemaal weg was ik nooit, bij mijn club AZC. Bestuursvergaderingen woonde ik bij (ik zit ze zelfs voor) en mijn bestuursdiensten op de zondagmiddag draaide ik ook. Veel meer lukte me niet.
Toen ik bij de opening van dit voetbalseizoen als toehoorder aanwezig was, besefte ik hoezeer ik het gemist had. Ik zag hoe onze jongste jeugd opgetogen hun tenue ontvingen en het vervolgens aantrokken voor de teamfoto en gingen voetballen. Ik hoorde hoe ouders bij elkaar gingen zitten om samen afspraken te maken over de aanstaande wedstrijden. En vol trots zag en hoorde ik de vrijwilligers die de organisatie van de seizoenopening gestroomlijnd neerzetten.
Ik herinnerde me hoe ik er zelf had gestaan, in de tijd dat we als bestuurders nog zelf aan zet waren. En ik realiseerde me dat er veel ten goede is veranderd in de afgelopen zeven jaar. Is het perfect? Bij lange na niet. Er valt nog altijd veel te doen, zoals bij elke (vrijwilligers)organisatie.
Een aspect van besturen is ook om te zien waar het naartoe gaat en hoe besluiten in de praktijk uitpakken. Afstand nemen terwijl je nabij bent; het is een ondergeschoven kindje en een onderschatte bezigheid. Het is dan zoveel gemakkelijker om te kunnen benoemen wat goed of minder goed gaat.
Ik zag die zaterdagochtend dat het goed was en concludeerde tegelijkertijd: ik ben blij dat ik er weer ben.
