Ik had altijd een haat-liefdeverhouding met het fenomeen rolmodel. Je kunt er één of meerdere hebben en je kunt er eentje zijn. Tot voor kort kwam ik niet veel verder dan deze bespiegelingen.
Tijdens een KNVB-congres over meer (vrouwelijke) vrijwilligers kreeg ik nieuwe perspectieven op het fenomeen rolmodel.
Zo vertelde Sari van Veenendaal hoe jammer het is dat Nike tot voor kort geen vrouwelijke keepertenues in het assortiment had. Niet dat ze die wilde ter meerdere eer en glorie van haarzelf; het ging haar erom dat al die kleine meidenkeepers geen vrouwelijk voorbeeld hadden. Zij willen net als jongens ook graag in een tenue lopen van hun idool. Dan is het raar als er geen vrouwelijke keepers in het kledingassortiment zitten. Gelukkig zijn die er nu.
Aan een rolmodel kun je je spiegelen. Een rolmodel doet iets (of heeft iets gedaan) dat je ook zou willen. Een rolmodel effent een pad voor alle anderen die na hem/haar komen.
Tijdens datzelfde congres zat ik in het panel. Ik kreeg een vraag over mijn columns die niet specifiek over mijn rol als vrouwelijke bestuurder gaan. Dat klopt. Ik ben erg van het geheel versterken en vind het dan te beperkend om alleen daarop in te zoomen.
Bovendien zag ik mezelf binnen mijn club niet als een rolmodel. Dat komt omdat ik niet de eerste vrouwelijke bestuurder ben bij AZC. Sterker nog, in het vorige bestuur zaten twee vrouwen, waarvan eentje negen jaar lang de voorzitter was. Zij hebben voor mij het pad geëffend; zij zijn het rolmodel voor vrouwelijke bestuurders binnen de club en dus ook voor mij.
Toch realiseer ik me sinds die avond ook dat wanneer ik wegloop voor het zijn van een rolmodel, dat ik daarmee kansen laat liggen. Juist omdat ik een vrouwelijke bestuurder ben, kan ik mogelijk gemakkelijker dingen in beweging krijgen. Door bijvoorbeeld meer te kijken naar hoe toegankelijk we nu echt zijn voor meisjes en vrouwen. Of door bewuster vrouwen in te zetten in vrijwilligersposities die van nature eerder aan mannen toevallen.
En welk rolmodel kan ik nog meer zijn? Die van relatieve buitenstaander bijvoorbeeld, van iemand die niet voetbalt en van buiten komt. Of die van iemand die zijn mond open doet op het momenten dat het spannend wordt. Die dingen benoemt op een respectvolle manier, ook als de rest wegkijkt.
Mogelijkheden te over als je bereid bent om jezelf als rolmodel te zien.
Na dat congres ben ik er dus anders naar gaan kijken, naar het hebben en het zijn van een rolmodel. Met dank aan de vragen en voorbeelden die avond. Maar bovenal dank aan al die vrouwen die mij binnen de voetbalwereld op wat voor manier dan ook voor zijn gegaan!
