Zo’n 6 jaar geleden trad ik toe tot het bestuur van voetbalvereniging AZC uit Zutphen. Ik had nog bar weinig ervaring als bestuurder.
Als nieuwbakken bestuurder schoof ik vrij snel aan bij een presentatie bij een potentieel sponsor- en ondersteuningspakket van de Rabobank. We kregen uitgelegd waarom het belangrijk was een profiel te kiezen dat bij je past als club.
Nu ben ik opgeleid als bedrijfskundige en het hebben van een herkenbare missie en visie is één van de dingen die ik daar geleerd heb. Ook dat je voor je zichtbaarheid moet durven kiezen. En dat je er goed aan doet om het aan te laten sluiten bij het DNA van je organisatie.
Het werd me duidelijk in die bijeenkomst dat het voor een voetbalclub niet veel anders is. Daar werd ik ter plekke blij van, want het betekende dat ik mijn expertise goed in zou kunnen gaan zetten.
Was dit nog een bevestiging van wat ik al wist, het nieuwe zat er voor mij in dat je verschillende type clubs hebt. Het voorbeeld van een gezelligheidsvereniging kwam voorbij: gespecialiseerd in feestjes vieren en de rest was toch een soort bijzaak (ik overdrijf misschien enigszins). Destijds werd het voorbeeld genoemd van een club voor wie voetbal slechts bijzaak was.
Een andere die me is bijgebleven, is kiezen voor leden als consument. Dit houdt in dat leden het idee hebben dat ze in ruil voor een (hogere) contributie het vrijwilligerswerk (of een deel daarvan) als een service zien waarvoor ze betalen. De leden zien het lidmaatschap van een voetbalclub dan meer als een product dat ze afnemen.
De theorieën waren gemakkelijk geschetst en de consequenties van een eenduidige keuze ook. De praktijk is weerbarstiger. Zie een hele vrijwilligersorganisatie maar eens zover te krijgen dat zo’n keuze in alles doorwerkt. Dat is geen sinecure.
Het is uiteraard gemakkelijker als je iets kiest dat dicht bij de club ligt. In ons geval, met waarden als saamhorigheid en gezelligheid, past consumentisme niet. Ons clublied ademt ‘samen de schouders eronder’ en ondersteunt daarmee bij uitstek de verenigingsgedachte.
Uiteindelijk hebben we gekozen voor een maatschappelijk betrokken voetbalclub. Dat uit zich in Unicef op de shirts, een vitaal sportpark waar ook wijkbewoners (jong en oud) gebruik van kunnen maken, voetbal voor iedereen en al bijna 10 jaar zonnepanelen op het dak van de kantine.
En soms of misschien wel ietsje vaker dan soms, kiezen we voor de gezelligheid. Want zonder gezelligheid komt er weinig terecht van ‘samen de schouders eronder’.
In de ogen van de expert(s) kiezen we dan misschien niet echt, maar de praktijk blijft altijd weerbarstiger dan de theorie.
