Als bestuurder wil je zoveel mogelijk uit de uitvoering blijven. Het is echt ‘not done’ volgens de boekjes om zelf operationeel bezig te zijn. Lukt jou dat? Mij niet. En geloof mij, mijn mede-bestuurders van mijn club worden gek van mijn opmerkingen als ‘doe dat nou niet zelf’ of ‘kun je dat niet uitbesteden?’ Ik doe erg mijn best om het goede voorbeeld te geven, maar ook ik maak me er af en toe schuldig aan.
‘Ach, Ingrid. Er is niemand die kan omroepen vanmiddag. Wil jij niet even de spelers en scheidsrechterstaf introduceren?’ Ik kan wel nee zeggen, maar ik weet zeker dat het anders stil blijft als ze mij een half uur voor aanvang van de wedstrijd de vraag stellen. Ze hebben het dan al bij minimaal 3 anderen gevraagd en zelf vinden ze het doodeng. Dat weet ik. Dus pak ik de microfoon en noem spelers en rugnummers, stafleden en introduceer scheids- en grensrechters. En nee, het hoort inderdaad niet bij mijn taakomschrijving. Toch doe ik het op zo’n moment.
De ideale wereld versus de werkelijkheid, het is een wereld van verschil. Hoe is het als je als bestuurder de operatie inkruipt? Ik was een paar jaar geleden heel streng in de leer. Nu kan het komen dat mijn kwaliteiten ook niet in de operatie liggen, maar los daarvan, kijk ik er nu ook anders tegenaan. Het is pas erg als je alleen maar in de operatie bezig bent en geen koers hebt die je aanhoudt. Het is even erg als je vergeet leiding te geven en bij elke vraag of verzoek het zelf oplost. Dan ben je in mijn ogen een bestuurder van niks of netter gezegd, je zit op de verkeerde plek.
Maar zo af en toe bijspringen als de nood hoog is of eens een uitvoerende taak doen omdat je het leuk vindt, is helemaal prima. Hoe luidt die uitspraak ook alweer? Uitzonderingen bevestigen de regel!
