Iedereen die mij een beetje kent of volgt, weet dat ik graag mag reflecteren. Dat kun je op talloze manieren doen.
Sommige mensen denken bij reflecteren aan ingewikkelde en tijdrovende evaluaties. Ik niet. Ik denk veel meer aan wandelingen maken, kop koffie halen of naar het toilet gaan. Even een moment pakken om los te komen van wat je aan het doen was. Daar gaat het mij om.
Ook binnen het bestuur zijn we aan het reflecteren geslagen. Daar gaan we er echt voor zitten en doen we het aan de hand van een aantal vragen. Twee keer per jaar doen we dat, op de momenten dat een voetbalseizoen dat toelaat (ideaal zo’n winterstop er tussendoor).
Het was even wennen in het begin. ‘Moeten we al die vragen van tevoren gaan beantwoorden, Ingrid?’ ‘Poeh, waar voelt het zwaar en waar voelt het licht? Wat moet ik daar nu weer mee?’ Tja, ik kan het niet laten om er dan toch wat ongemakkelijke vragen tussen te stoppen. Je leert pas als je uit je comfortzone stapt, per slot van rekening.
Inmiddels is deze werkwijze gemeengoed geworden en zijn we er bedreven in. Het brengt de pijnpunten van dat moment naar boven en helpt om de focus aan te brengen. Vaak liggen de antwoorden niet zo veel uiteen, ook al beantwoordt iedereen ze vanuit zijn eigen ervaring en portefeuille.
Of zou dat meer te maken hebben met onze nr. 1 kernwaarde ‘saamhorigheid’?
Waar het bij helpt, is om even uit de waan van de dag te komen. Er vliegen per slot van rekening altijd wel operationele vraagstukken voorbij. En daar willen we zo min mogelijk van zijn noch mee bezig zijn.
Keiharde doelen komen er niet uit voort. Wel maken we afspraken over wie waarmee aan de slag wil en kan. En hoe we elkaar daarin kunnen helpen.
Ik word er elke keer weer blij van. Het zijn goede gesprekken die ons verder helpen de club te ontwikkelen. Laat dat nu net de bedoeling zijn van besturen.
