´Het is net een grote familie, volgens mij’. Deze uitspraak deed mijn moeder (woonachtig in Friesland) een aantal weken geleden. Ze doelde daarmee op de voetbalclub AZC.
Het afgelopen jaar was voor mij een pittig jaar. Ze zeggen wel eens dat je in zo’n periode je echte vrienden leert kennen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik daarin niet ben teleurgesteld.
De laatste horde die ik heb genomen zo’n twee maanden geleden was een verhuizing, naar Warnsveld. Daar hebben ze ook een mooie voetbalclub, maar dat terzijde.
Zo’n verhuizing brengt veel met zich mee.
Spullen inpakken, bedden en kasten demonteren (en weer in elkaar zetten), verhuiswagen en verhuizers regelen, oude huis netjes opleveren, nieuwe huis gebruiksklaar maken en ga zo nog maar even door.
Nu is hulp vragen niet mijn allersterkste kant, maar in dit soort omstandigheden kan ik er niet omheen. Dus heb ik eerst maar eens laten vallen wanneer de verhuisperiode was, om er vervolgens aan toe te voegen dat ik wel wat hulp kon gebruiken. Dat was gelukkig niet tegen dovemans oren gezegd.
Al mijn medebestuursleden en andere AZC’ers hebben zich ingezet, ook al waren ze zelf stervensdruk. Mede dankzij hen verliep de verhuizing gesmeerd en voel ik me inmiddels thuis op mijn nieuwe plek.
Maar niet alleen tijdens zo’n verhuizing, ook tijdens de periode ervoor en nu nog ervaar ik de hulp van AZC’ers.
‘Je rijdt toch niet in je eentje naar Reutum voor zo’n bestuursdienst? Zo ongezellig… de volgende keer rijd je met mij mee’, aldus een quasi boze oud-trainer van het eerste. Dat laat ik me geen twee keer zeggen natuurlijk.
‘Ook jij mag hulp vragen, Ingrid’, zo werd me tijdens het voetbalgala op mijn hart gedrukt. ‘Ik kom je helpen hoor’, verzekerde één van onze coördinatoren me tijdens een informeel samenzijn en zo geschiedde.
Ik kan nog wel even doorgaan met de voorbeelden van klaar staan voor elkaar bij AZC. Ook daarmee maken we de wereld in het algemeen en het leven voor mij in het bijzonder een stukje mooier.
Bedankt AZC’ers dat ik in jullie midden mag zijn!