06–51586147 ingrid@innerstrengths.nl

‘Veel succes verder en bedankt voor de gastvrijheid’. Steevast zijn dit de woorden van bezoekende bestuursleden na afloop van een wedstrijd van ons eerste herenelftal. Ik weet nog niet zo goed wat ik hiervan moet vinden.

Tijdens de bestuursdiensten die ik draai, ben ik regelmatig de enige vrouw in het gezelschap. Soms voel ik me daar licht ongemakkelijk bij.

Negen van de tien keer wordt de competitie (voorafgaand aan de wedstrijd), de eerste helft (in de pauze) of de tweede helft (na afloop) besproken en geanalyseerd. Tot op zekere hoogte kan ik wel mee in dat soort gesprekken, maar soms merk ik ook een soort onuitgesproken verwachting dat ik wel geen verstand van voetbal zal hebben. Of ik merk een lichte verbazing als ik iets zeg waaruit blijkt dat ik er toch enige kaas van heb gegeten.

Onderdeel van die bestuursdienst is ook dat er koffie en thee wordt geschonken en na afloop een drankje en een borrelhapje is. Van nature heb ik geen aanleg voor het zijn van gastvrouw, ook thuis niet. Zo vergeet ik tijdens goede gesprekken regelmatig de glazen bij te vullen bijvoorbeeld. Of heb ik weer eens niks in huis voor ‘bij de koffie’.

Maar ik krijg toch de indruk dat die rol van gastvrouw gemakshalve gemakkelijker op een vrouw geplakt wordt. Want mijn mannelijke collega’s die ook bestuursdienst draaien krijgen wel altijd te horen ‘Veel succes verder’, maar ik krijg altijd het tweede deel van de zin te horen. Dat is een patroon.

Wil ik hiermee aangeven dat de voetbalwereld vrouwonvriendelijk is? Geenszins. Ik voel me binnen AZC uiterst serieus genomen in mijn rol als bestuurder. Ook tijdens bestuursdiensten heb ik soms gesprekken met andere bestuursleden over hoe het met hun club gaat, waar de dilemma’s zitten en hoe je daarin vanuit het bestuur opereert. Inspirerende gesprekken vind ik dat.

De keuze om juist mij als vrouw te bedanken voor de gastvrijheid beschouw ik daarom als een uiting van dankbaarheid die is ingegeven vanuit onbewuste patronen. Er schuilt niks denigrerends in.

Toch mogen dit soort automatismen er wel uit van mij. Al is het alleen maar omdat het wel symbool staat voor een gebrek aan vernieuwing en niet open staan voor nieuwe mogelijkheden.

‘Zo hebben we het altijd gedaan’ volstaat niet meer.

In mijn beleving is de voetbalwereld bij uitstek een weerspiegeling van de samenleving. Vandaar ook het motto van mijn wekelijkse columns: verbeter de wereld, begin bij de voetbal.

× Stel hier je vraag