Er zijn momenten dat ik me niet thuis voel in de voetbalwereld. Dat ik me schaam en het liefst wegkijk. Toch doe ik dat niet, want je lost er geen enkel probleem mee op.
Ik heb het altijd al een fascinerend fenomeen gevonden waarom er altijd zoveel gedoe is op en langs het voetbalveld en dat andere sporten, zoals korfbal en rugby, collectief zo vreedzaam met elkaar omgaan.
Een aantal jaren geleden heb ik de vraag eens gesteld aan een aantal vaders. Ik veronderstelde dat hun kinderen ook andere sporten beoefenden dan alleen voetbal. ‘Staan jullie anders langs de lijn bij andere sporten?’ Het antwoord was ‘ja’. Voetbal beleefden zij emotioneler dan andere sporten.
Zelf heb ik veel sporten beoefend, van gymnastiek tot tennis, van korfbal tot volleybal. Nooit voetbal. Meisjesvoetbal was er niet in het dorp waar ik ben opgegroeid. Ik denk ook niet dat ik er aanleg voor heb overigens.
Enig fanatisme is ook mij niet vreemd. Ik heb wel eens met een tennisracket op de baan gemept als de bal weer eens uit ging in plaats van dat hij nog net binnen de lijnen viel. Ook ik heb wel eens hardop gevloekt in en buiten het veld als iets niet ging zoals ik wilde.
Maar een scheidsrechter verrot schelden? Tegenstanders of grensrechters treiteren (of uitlokken zoals je wilt)? Of zelfs een klap of schop uitdelen? Dat kwam en komt niet in me op, zelfs niet in de meest emotionele staat waarin je me tegen kunt komen.
Ik schreef het al eerder: ik zie helaas het aantal incidenten op de velden toenemen. En de intensiteit (lees: impact of ernst) van de incidenten neemt ook toe. Helaas maakt mijn club zich daar ook schuldig aan. Daar schaam ik me als verantwoordelijk bestuurder voor.
Maar ik kijk niet weg en mijn medebestuurders of de KNVB ook niet. We benoemen het en we delen sancties uit waar nodig. We gaan in gesprek met andere bestuurders en met onze eigen spelers. We zijn preventief aan de slag.
In de hoop dat we samen en met respect voor elkaar kunnen (blijven) voetballen.
