Ode aan Anno.
Wij hebben een verenigingscoach binnen de club en zijn naam is Anno. Nog wel, want hij heeft een andere baan en dus raken we hem kwijt in die rol. En dat is een aderlating.
Het vorige bestuur had een vooruitziende blik. Onze club had een verenigingscoach nodig, zo vonden zij. Het werd de eerste betaalde kracht (buiten de voetbaltrainers om) die Zvv AZC rijk is. Dat riep veel vragen en discussie op, maar de functie kwam er wel (na een enerverende Algemene Ledenvergadering).
De eerste jaren waren moeizaam voor de verenigingscoach. Er bleef veel gemopper, vooral omdat sommige vrijwilligers vonden dat ze nu wel minder konden doen. We hadden toch een verenigingscoach?! Die kon het wel doen en dus belandden er allerlei taken bij hem die eigenlijk niet bij die functie hoorden.
De rol van verenigingscoach combineren we met die van buurtsportcoach. De afgelopen jaren organiseren we fietslessen voor vluchtelingen, is er huiswerkbegeleiding met sportactiviteiten voor scholieren en hebben we samen met de partners op ons complex een vitaal sportpark aangelegd. Dat alles aangejaagd door Anno.
Ondertussen was hij er doordeweeks overdag waardoor er altijd een aanspreekpunt was. Dat was hij voor de middelbare scholen die velden van ons gebruiken, maar ook voor onze vrijwilligers die klusjes doen en zin hebben in koffie én een praatje. Zo was Anno spin in het web van onze club: van alle markten thuis en nergens te beroerd voor.
Nu gaat hij ons verlaten.
Nou ja, in die rol dan. Want Anno is AZC’er en dus zien we hem nog regelmatig terug.
De functie van verenigingscoach/buurtsportcoach blijft. De start mag dan roerig zijn geweest, de meerwaarde heeft zich inmiddels dubbel en dwars bewezen. Dankzij Anno.
