Ik kijk op mijn telefoon aan het begin van de lunchpauze tijdens een training. De penningmeester heeft 3x gebeld. Ik denk: 3x? Hij belt nooit 3x achter elkaar. Tijd voor mijn whatsapp neem ik niet, ik besluit meteen terug te bellen.
Als ik de trap afloop op weg naar het toilet, heb ik hem al aan de telefoon. Ik hoor mezelf zeggen: ‘Jij belt nooit 3x achter elkaar, er is toch niks ernstigs aan de hand?’ ‘Dat is het wel’, valt hij meteen met de deur in huis. ‘Onze elftalleider van het 2e is overleden tijdens het teamuitje dat ze samen met AZC3 hebben in Groningen’. Ik zie een krukje staan en ga zitten. Ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik voel mijn benen trillen.
De penningmeester vertelt dat het die ochtend is gebeurd. Een aantal jongens heeft gereanimeerd en dat deden ze succesvol. In het ziekenhuis is Wim uiteindelijk alsnog overleden. De verslagenheid is enorm. Een gezellig weekendje weg eindigt na één dag in een drama.
Er blijkt al het een en ander afgesproken en geregeld te zijn. Aan het eind van de middag vangen we als bestuur de spelers en trainers op in de kantine. Bij de een vloeien de tranen, de ander zit wezenloos voor zich uit te staren en weer anderen storten zich op koffie uitdelen en hapjes maken. Zo heeft iedereen zijn eigen manier van rouwen.
Er komen meer mensen binnen en iedereen omhelst elkaar of schudt elkaar de hand. De onderlinge verbondenheid is groot. In al het verdriet en ongeloof is het troostend als je er voor elkaar kunt zijn. En je voelt aan alles dat dat precies is wat er gebeurt.
De dagen erna wordt het afscheid voorbereid. Wim was een AZC’er in hart en nieren. Lid vanaf zijn 5e, ooit voetballer van AZC1 (de beste rechtsachter die we ooit gehad hebben, horen we later van zijn voormalige trainer) en de laatste jaren vast verbonden aan AZC2. Voor velen een vriend of maatje, altijd in voor een grap of grol én altijd en overal aanwezig.
Op dit soort momenten zie je pas echt welke waarde belangrijk is voor een club. Bij het afscheid van Wim zie je de saamhorigheid in alles terug. Of zoals iemand schreef: AZC’er ben je in voor- en tegenspoed, vreugde en verdriet.
Het begon die ochtend vroeg bij het ochtendgloren met een erehaag op de parkeerplaats voor het complex. Vervolgens waren er dierbare afscheidswoorden in een bomvolle Omarming waarin plaats was voor een lach en een traan. Om vervolgens met zijn allen samen te zijn in de AZC kantine.
Het was een indrukwekkend afscheid van een clubicoon.
Rust zacht, lieve Wim. Voor altijd in ons hart 💙🤍
