We zitten met zijn achten aan tafel. ‘We’ zijn alle bestuursleden en een aantal commissievoorzitters en coördinatoren; het leidinggevend kader van de club. Ik kijk rond en voel me blij, misschien stiekem wel trots. Want we zijn met twintigers, dertigers en een aantal vijftigers.
Ons oudste bestuurslid is 52 en voor degene die wat minder thuis zijn in de voetbalbesturen: dat is tamelijk uniek. In menig bestuurskamer die we betreden (ons eerste herenelftal speelt 2e klasse zondag) halen we de gemiddelde leeftijd behoorlijk naar beneden. En ja, ik ben als vrouw toch ook nog vaak de enige in een mannengezelschap, maar daar gaat het nu niet om.
Toch is dat aandeel vijftigers niet wat me die avond zo blij en trots maakt. Nee, het zijn de jonkies die het aandurven om verantwoordelijkheid te dragen. Het zijn die twintigers en dertigers die een behoorlijk deel van hun vrije tijd inzetten om de club verder te helpen. Die naast hun actieve voetballoopbaan (want ze trainen stuk voor stuk 2x per week en sommige spelen ook nog 2x per week) nóg een avond op de club zijn.
‘Ik wil wat terug doen voor wat AZC mij heeft gegeven’, ‘Ik krijg de ruimte om te oefenen in een leidinggevende functie’ en ‘ik krijg er veel gezelligheid voor terug’. Dat is wat we van hen horen als redenen om in te stappen. We geven ze inderdaad de ruimte, we nemen ze serieus en we investeren in hun ontwikkeling. Dat doen we door ze bijvoorbeeld een talententest aan te bieden die ze niet alleen bij ons maar ook in hun loopbaan kunnen gebruiken.
Ik prijs me gelukkig. Hun enthousiasme werkt niet alleen aanstekelijk, maar hun voorbeeldfunctie richting hun leeftijdgenoten en de nog jongere jeugd is cruciaal. Goed voorbeeld doet goed volgen, dus wij leggen de lat nog maar een tikkeltje hoger. We gaan voor nog meer jeugd én diversiteit in het leidinggevend kader!
