Hoe kan het toch dat mensen eerst vast moeten lopen voordat ze hulp in roepen? Waarom ga je door terwijl je voelt dat het eigenlijk niet meer lekker gaat? Dat komt omdat er sprake is van een glijdende schaal die stukje bij beetje ontstaat, dus dan zie en voel je het pas als het (te) erg is.
Verantwoordelijkheid dragen gaat je gemakkelijk af. Als je eerlijk bent, doe je het al van jongs af aan. Het voortouw nemen tijdens spelletjes, de rol van gespreksleider pakken in een teambespreking of voorzitter zijn van een groep tijdens je studie. Ook nu je een eindplek bekleedt in een bedrijf of organisatie voel je die verantwoordelijkheid dagelijks. Je stippelt de koers uit en neemt je leidinggevenden en medewerkers daarin mee. Ook ben je een vraagbaak bij problemen en los je graag vraagstukken op. Zelfs voor persoonlijke problemen mogen mensen bij je aankloppen. Je doet het allemaal en meestal met veel plezier. Toch voel je ook dat de energie en passie niet meer zo groot is als het geweest is en als je eerlijk bent is de batterij heel langzaam leeggelopen.
Je merkt het nog het duidelijkst in je privésituatie. Daar hebben ze het vaak als eerste in de gaten. Misschien ben je mentaal afwezig, kortaf en heb je niet meer het initiërend vermogen van weleer. Soms ook word je tot de orde geroepen door je partner of andere mensen in je omgeving die uiteindelijk de vraag stellen: moet je niet wat minder hard werken?
Het blijft een bijzonder fenomeen: harder werken op het moment op het moment dat er iets niet goed gaat. En dat kan betekenen dat je extra uren gaat draaien, maar het kan net zo gemakkelijk zitten in meer na gaan denken op het moment dat je thuis bent. Of in het meest extreme geval: piekeren en zorgen maken tijdens de nachtelijke uren terwijl je dan behoort te slapen. Zie hier de glijdende schaal in optima forma.
Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar harder werken is nooit de oplossing. Zodra je te maken hebt met een patroon (en daar is al sprake van als iets zich 3x voordoet), dan is het belangrijk om uit te zoomen. Dat betekent rust pakken, niks doen, mijmeren, reflectievragen stellen of iemand van buiten de situatie vragen mee te kijken. Je zet het patroon even stop en gaat het van verschillende kanten onder de loep nemen. Vaak kom je dan tot een nieuw inzicht waardoor je het anders aan gaat pakken. Soms is dat genoeg om een patroon te doorbreken, soms is er meer nodig. Dat is vaak het geval als je al een heel eind op weg ben op de glijdende schaal. En hoe verder je bent op die schaal, hoe zwaarder de verantwoordelijkheid op je gaat drukken. Zo kan iets waar je zo goed in bent van nature, ineens als een loden last voelen. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.
Dus ervaar jij ook dat verantwoordelijkheid zwaarder begint te drukken, wacht dan niet te lang met hulp vragen. De oplossing wordt er niet anders van, maar voor jezelf en je omgeving is het stuk relaxter!
