06–51586147 ingrid@innerstrengths.nl

Medewerkers en collega’s doen nooit tevergeefs een beroep op je. Je hebt altijd een luisterend oor en bent bereid om mee te denken over mogelijke oplossingen voor problemen. En je loopt een stapje harder als het nodig is. Je bent per slot van rekening flexibel, ziet snel waar het gemakkelijker kan. Toch zijn er ook momenten dat je liever ‘nee’ zou zeggen tegen een verzoek. Op zo’n moment trek je je liever terug om iets voor jezelf te doen, maar vaak zeg je dan toch ‘ja’ en ga je met een inwendige zucht alsnog aan de slag. Zeg je wel ‘nee’, dan voel je je daar weer schuldig over.

Zo doe je het nooit goed voor jezelf en blijf je hangen in negatieve gevoelens. Als je niet uitkijkt, geef je jezelf ook nog eens op de kop en zo blijf je ronddraaien in een negatieve spiraal.

Gek dat kiezen voor jezelf zoveel moeite kost. Dat komt doordat we het labelen als egoïstisch, zeker in deze decembermaand waarin de kerstgedachte ervan uitgaat dat je eerst voor een ander klaar staat. Alle mooie metaforen zoals die van kopjes die over moeten stromen voordat je een ander wat kunt geven, ten spijt. Zo’n geïndoctrineerde overtuiging van dat je eerst geeft voordat je wat krijgt, weegt dan zwaarder.

Zelf liep ik er ook weer tegen aan deze week. Ik doe tegenwoordig naast wandelen ook regelmatig aan spinnen. Heerlijk fietsen op het ritme van muziek en ondertussen jezelf goed uitdagen. Sommigen zouden zeggen; het snot voor de ogen fietsen. Ik vind het niet alleen fijn om te doen, maar mijn energieniveau is na afloop altijd hoger dan voordat ik begon. Ik kom er gegarandeerd vrolijk van thuis. Dus ik geef eerst aan mezelf om vervolgens die energie door te geven, zou je kunnen zeggen. Iedereen blij.

Toch voelde ik me schuldig toen ik op woensdagmiddag vertrok, op weg naar het spinnen. De jongens hadden vrij en hadden hun zinnen op mij gezet. Ik had me vrij geroosterd van werk en was al met ze op stap geweest. Met twee puberzoons is dat een mengelmoes van leuk en vermoeiend tegelijkertijd. De één wilde vervolgens nog zakgeld en de ander wilde dat ik meekeek naar een nieuwe telefoon. En dat wel allemaal nu meteen graag. Ik heb toch echt twee keer ‘nee’ verkocht en het gezucht en gesteun voor lief genomen, want ‘dat was toch echt niet veel werk en kostte geen tijd’. Toen ik op de fiets zat, voelde ik me toch gefrustreerd en schuldig. Over de manier waarop ik de jongens had afgepoeierd en op de manier waarop ik dat mezelf weer kwalijk nam.

Gelukkig had ik de negatieve spiraal snel door, waardoor ik nog voordat ik met spinnen begon, alweer los was van de emotie. Dat is het mooie als je herkent wat er inwendig bij je speelt: zodra je het ziet en herkent, verdwijnt het als sneeuw voor de zon.

Dus wees deze decembermaand extra lief voor jezelf en doe iets waar je accu van oplaadt. Wat dat is, weet je zelf het best.

× Stel hier je vraag