Daar ging ik. Mijn rugzak was gepakt met daarin kleding, studeerspullen en herinneringen aan thuis. Ik klom in de vrachtauto die me naar Stockholm zou brengen. Tot daar was het bekend; wat daarna kwam kende ik alleen van plaatjes, verhalen en één telefoongesprek.
Begin twintig was ik en vierdejaars student Scandinavische taal- en letterkunde, hoofdvak Zweeds. Mijn docente vond het tijd dat ik eens aan mijn scriptie ging werken in het land van mijn studie. Oh ja, ze vond ook dat ik best iets met mijn Friese achtergrond kon doen. Zogezegd, zo gedaan. Enig nadenken, navragen en wat gesprekken verder koos ik voor een jaar in de Zweedse studentenstad Umeå. Daar kon (en kun) je Samische cultuur en geschiedenis studeren en dat vormde een mooie invalshoek voor een vergelijking met de Friese taalpolitiek.
Terug naar die reis en de voorbereidingen. Ook al was ik al ettelijke keren in Zweden geweest, ook voor langere tijd, zo noordelijk was ik nog nooit geweest. Sterker nog, ik had nauwelijks een beeld van wat me te wachten stond in Umeå. Natuurlijk had ik contact gehad met de Samische faculteit; ik moest per slot van rekening een toelatingsbewijs hebben om in aanmerking te komen voor een studiebeurs. Dat kon met één telefoontje. Tja, ze waren maar wat blij met een student erbij ook al vonden ze een Nederlandse student een tikkeltje exotisch. Gelukkig had ik het Zweeds na vier jaar studie goed onder de knie, dus de decaan had er vertrouwen in. Tenminste zo klonk het door de telefoon. Hij zou alles voor me regelen: de plek aan de faculteit, het goedkeurende bericht aan de instantie over de studiebeurs én een woonplek.
Voor mij betekende het vanaf dat moment loslaten en vertrouwen in een goede afloop. Het liep als een rode draad door mijn reis ernaar toe en het uiteindelijke verblijf van een jaar. Toen ik in die vrachtwagen stapte had ik nog steeds geen adres. Dus ook toen ik afscheid nam van mijn familie, wist niemand waar ze me konden bereiken. Want ja, pré mobiele telefoon tijdperk, de tijd van collect call en telefooncellen waar je muntgeld in gooide. Je kunt zeggen, God zegene de greep of je vertrouwt op datgene wat je er aan de voorkant instopt.
Na een weekendje Stockholm kwam ik op maandag aan in Umeå en daar bleek alles inderdaad tiptop geregeld. De stappen die ik tevoren en ter plekke doorliep, leverden precies op wat voor mij op dat moment nodig was: een fijne woon- en studeerplek tussen andere studenten. De eigen plek in combinatie met gezelschap van medestudenten vormde één van de succesfactoren voor een geweldige tijd.
Wat me is bijgebleven van de reis en de manier waarop ik het geregeld heb, is om los te laten en te vertrouwen dat het met de juiste input aan de voorkant goed komt. Dat het resultaat zich hoe dan ook aandient, in welke vorm dan ook.
Klanten vinden dat soms lastig. Dus als ik ze dan vertel dat ik met een stappenplan werk waarbij ik van tevoren niet weet wat eruit komt, dat het voor mij net zo’n verrassing is als voor hen, dan zie ik ze glazig kijken. Ik voel dan toch een soort ongemak en ik snap dat. Je wilt graag de garantie dat er een goed advies uitkomt. Het is nu eenmaal spannend om het (nog) niet te weten.
Toch weet ik, net als toen, dat het stappenplan altijd oplevert wat eruit moet komen. En dat het juiste advies of de juiste stap voor het vraagstuk waarvoor klanten bij mij komen, uiteindelijk zichtbaar wordt. En dat weet ik niet alleen uit eigen ervaring, maar ook omdat ik dat van al mijn klanten terug hoor.
Nieuwsgierig naar hoe ik precies werk? Ik maak graag vrijblijvend kennis onder het genot van een (digitaal) kopje koffie of thee. Dan bespreken we of ik wat voor je kan betekenen.
