Ik voetbal niet. Nooit gedaan ook. Ik korfbalde, heb getennist en zelfs nog gevolleybald. Maar voetbal was aan mij niet besteed.
Wel zat ik op zondagavond altijd met mijn bord op schoot voor Studio Sport. Schaatsen en voetbal waren de familiesporten. Mijn vader is nog een jaar lang trainer geweest van het eerste elftal in het dorp waar ik opgroeide. Voetbal kijken is me met de paplepel ingegeven.
Ik ben dus al geruime tijd voetballiefhebber.
Maar hoe komt een vrouwelijke Friese voetballiefhebber terecht in het bestuur van AZC? Het simpele antwoord is: via mijn kinderen die bij de wijkclub gingen voetballen. Ik zou nog toe kunnen voegen dat ik graag iets beteken voor de maatschappij. En dat ik met mijn (onder andere) bedrijfskundige achtergrond goed tot mijn recht kom op bestuurlijk niveau.
Maar dat is niet alles. Er is meer.
Met mijn bestuurswerk draag ik bij aan een droom die ik heb over de rol die voetbal speelt in de samenleving. Geen sport zo verbindend als voetbal. Voetbal roept heel veel emotie op, zowel positief als negatief. En het brengt de meeste mensen op de been (het EK in Duitsland was daar weer een mooi voorbeeld van).
Voetbal verbindt mensen van divers pluimage, met verschillende achtergronden. Bij voetbal maakt het niet uit wat je stemt, of je een kleine of een grote portemonnee hebt. Die diversiteit, gekoppeld aan saamhorigheid, maakt de veranderpotentie enorm.
Willen we de polarisatie tegengaan, begin bij de voetbal. Willen we Nederland veranderen, begin bij AZC. Daar doe ik het voor.
Doe jij mee?
